Το τρένο του Πειραιά με έχει πάει σε μέρη της Αθήνας που ούτε που γνώριζα ότι υπάρχουν. Πως με έχει ταξιδέψει αυτό το τρένο και πόσες αναμνήσεις.
Το τρένο του Πειραιά
Ίσως κάποιοι παραξενευτούν με αυτό το άρθρο. Εννοώ, μα καλά γράφει για ένα τρένο και κυρίως για το τρένο του Πειραιά; Σιγά, τι έχει να προσφέρει ένα τρένο;
Για μένα συγκεκριμένα, άπειρες αναμνήσεις, βόλτες και εμπειρίες. Είτε μόνη μου, είτε με παρέα, με έχει βοηθήσει λίγο παραπάνω στον τρόπο που βλέπω τη ζωή, τα πράγματα, τη καθημερινότητα, τους ανθρώπους.
Και γιατί τα λέω όλα αυτά; Για να δούμε τι μπορεί να εννοώ…
Ακόμα θυμάμαι τη πρώτη φορά που μπήκα σε αυτό το τρένο. Ήμουν στην εφηβεία, όταν μία φίλη μου, μου είπε να πάμε Μικρολίμανο για καφέ για να κάνουμε κάτι πιο »διαφορετικό, κάτι πιο τρελό». Θυμάμαι το τρέμουλο και την αγωνία που είχα καθώς έμπαινα στο βαγόνι γιατί πήγαινα κάπου που δεν ήξερα. Και να μου πεις, σιγά την απόσταση, ένας σταθμός δρόμος. Κι όμως, εμένα τότε η ψυχούλα μου δεν είχε βγει από αυτή την αβεβαιότητα του »άγνωστου».
Ωστόσο, μια χαρά περάσαμε, γελάσαμε, ήπιαμε το τότε φρεντουτσινο μας, εποχάρες φίλε σου λέω, κουβεντιάσαμε και γυρίσαμε σπίτι. Μην στα πολυλογώ, μέχρι να τελειώσω το λύκειο εκεί την έβγαζα.
Οι σταθμοί του τρένου…
Και μετά, αυτά τα απαγορευμένα ραντεβού σε διάφορους σταθμούς για να δεις αυτόν που σου άρεσε τότε. Ναι έλα, τα έκανες και εσύ, τα έκανα και εγώ, όλοι μας τα κάναμε. Αθώα πράγματα της τότε εποχής που κάναμε βόλτα σαν τα χαζά σε όλα τα πάρκα και τις περισσότερες φορές πήγαινες τσούρμο μαζί με όλες σου τις φίλες για να τσεκάρουν σαν δεύτεροι ντετέκτιβ τον καινούριο που σου γυάλισε.
Ναι μωρέ τότε που γεμίζαμε μία καφετέρια μόνοι μας, γύρω στα 20 άτομα από διάφορες παρέες και μας άρεσε κιόλας, δεν λέγαμε όχι. Ο σερβιτόρος πέρναγε ωραία τότε. Μόνο άγαλμα δεν του είχαμε στήσει τότε για την υπομονή του.
Οι πρώτες φορές
Και να σου πω και το άλλο, τότε που πήγες στη πρώτη σου συνέντευξη για δουλειά. Παίζει να μην θυμάμαι και πότε ήταν αλλά θυμάμαι την αγωνία. Εγώ σενιαρισμένη από τη κορυφή μέχρι τα νύχια με ένα ύφος »δεν έχω προϋπηρεσία σε τίποτα αλλά πάρε με πλιζ ξέρωγω». Και θυμάμαι ότι με είχαν πάρει και είχα δουλέψει τα 12ωρακια μου μαύρα και το είχα νιώσει. Ωραία εμπειρία για πρώτη δουλειά αλλά χαλάλι. Έφευγα τρέχοντας στο τέλος.
Το σήμερα και το αύριο
Αλλά η πιο επική περίοδος ήταν όταν έκανα 1 ώρα για να φτάσω στη τελευταία μου δουλειά μόνο με το τρένο. Φαντάσου να μην υπήρχε και το τρένο πόσο ωραία θα περνούσα μέσα στα λεωφορεία.
Εκείνη τη περίοδο, είχαν δει πόσα και πόσα τα μάτια μου αλλά εγώ αποφασισμένη να μην τα παρατήσω. Έπιανα τη τελευταία θέση κολλητά στο παράθυρο και άκουγα μουσική ή κοιτούσα από έξω τους σταθμούς που άλλαζαν κάθε λεπτό. Τα πρωινά ήταν αξεπέραστα μιας και όλοι μας απλά θέλαμε να ξεμπερδεύουμε με τη ζωή μας και κυρίως »πρέπει να καταργήσει κάποιος τα πρωινά, είναι βάρβαρο αυτό ρε φίλος».
Συμφωνείς μαζί μου το ξέρω, τώρα κλαίει η ψυχούλα σου που το περνάς κάθε μέρα. Αλλά και τα βραδινά δεν πήγαιναν πίσω. Μπορεί να είχε λιγότερο κόσμο αλλά δεν ξεχνάω τις περίεργες φάτσες που έβλεπα μέσα στα βαγόνια. Ναι ξέρω υπάρχουν και αυτά αλλά έχανα λίγο από τη ψυχούλα μου μέχρι να φτάσω σπίτι ακέραια.
- Κι όμως καμία από αυτές τις αναμνήσεις δεν μετάνιωσα και θα θυμάμαι τα πάντα, για πάντα. Και ακόμα παίρνω το τρένο του Πειραιά μόνη μου, χαλαρά με έναν καφέ στο χέρι και κατεβαίνω στους αγαπημένους μου σταθμούς και κάνω βόλτες και βγάζω φωτογραφίες ότι μου αρέσει. Ναι, σαν τον τουρίστα περιφέρομαι και νιώθω πλήρης και ευτυχισμένη που υπάρχει εκεί μετά από τόσα χρόνια το τρένο του Πειραιά…
Πόσο με έχει ταξιδέψει δεν έχεις ιδέα…
