adeios-peiraias-skepseis-lekseis-voltes-perioxes-gotravelyourselfgr

Ο άδειος Πειραιάς του σήμερα με γεμίζει πολλά διαφορετικά συναισθήματα

Αυτός ο άδειος Πειραιάς πόσο πολύ με μπερδεύει. Μπορεί να με φοβίζει και λιγάκι, ίσως και με μαγεύει με έναν τρόπο που δεν περίμενα ποτέ.

 

Ο άδειος Πειραιάς του σήμερα

peiraias-simera-limani-vradi-nixta-skepseis-lekseis-gotravelyourselfgr

 

Άδεια η πόλη, πού πήγαν όλοι; Όπως λέει και ο αγαπημένος μας Παπακωνσταντίνου στο γνωστό υπέροχο του άσμα »Βράδυ Σαββάτου». Κάτι τέτοιο έζησα αυτές τις μέρες μετά το δεύτερο »κλείσιμο» στα σπίτια μας.

Όλοι μέσα και μετά τις 12 καμία ψυχή έξω. Τα μέτρα πολλά και τα μαγαζιά κλειστά τα περισσότερα. Αβεβαιότητα και άγχος για το μέλλον όλου του κόσμου. Απαγορεύσεις και φόβος μην σπάσεις τους »κανόνες» γιατί έχει πρόστιμο. Σε όλη την Ελλάδα το ίδιο τροπάριο και φυσικά δεν θα έλειπε και η Αθήνα από αυτό το »τσίρκο».

Έτσι και στον Πειραιά μας που πάντα σφύζει από κόσμο, τώρα πια πρωτιά έχουν οι άδειοι δρόμοι και τα γεμάτα σπίτια. Αυτή η ησυχία που ναι μεν σου αρέσει αλλά σε φοβίζει κιόλας. Γιατί είναι λες και ξαφνικά όλα πάγωσαν… Οι άνθρωποι, η ζωή μας, η ενέργεια μας, η ελευθερία μας…

 




 

Κι όμως είναι η σημερινή νύχτα που γύριζα στα κλεφτά σπίτι μου με τα τελευταία λεωφορεία. Οι οδηγοί αμίλητοι και φουριόζοι για να γυρίσουν σπίτι τους, γιατί εκείνοι ποτέ δεν κάθονται, δεν έχουν διακοπές, γιορτές. Και όχι μόνο εκείνοι…κουράγιο σε εσάς και σας ευχαριστούμε.

Έτσι και εγώ καθώς καθόμουν σε ένα άδειο λεωφορείο που έτρεχε για να πάει κάπου; Να τελειώσει η βάρδια; Να νιώσει ότι μία φορά επιτέλους είναι άδειο το τοπίο; Δεν ξέρω…

 

 

 

Αλλά εγώ εκείνη τη μικρή στιγμή, σκέφτηκα μία φράση…άδεια η πόλη, πού πήγαν όλοι;

Έφτασα στη στάση, άνοιξα το κινητό και έβαλα το τραγούδι. Ήμουν μόνη μου στη στάση και άρχισα να το τραγουδάω και να στροβιλίζομαι στη μαγεία του, στη μελωδία του, στα λόγια του. Και ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο μου.

Ένιωσα λες και όλες μου οι έννοιες εξαφανίστηκαν μεμιάς και ζούσα εκείνη τη μικρή αλλά τόσο πολύτιμη στιγμή. Και να χορεύω και να γελάω και να κοιτάω τα καράβια που στεκόταν ακίνητα και τα φώτα από τις λάμπες. Και αυτό το φθινοπωρινό αεράκι μου χάιδευε τα μαλλιά και μου ακουμπούσε απαλά το πρόσωπο.

Και γω να χαίρομαι και να χαμογελάω και να χορεύω και ο Βασίλης να τραγουδάει »άδεια η πόλη πού πήγαν όλοι; κι όλοι είσαι συ που έφυγες χωρίς να φταις». 

Σας εύχομαι να έχετε και εσείς αυτές τις απλές όμορφες στιγμές που έχουν πολύ νόημα. Να αγγίζετε και να μιλάτε τους ανθρώπους που αγαπάτε…και πού ξέρετε; Ίσως χορέψετε και λίγο και ίσως χαμογελάσετε και ίσως θυμηθείτε πως είναι να ζείτε, έτσι, απλά όμορφα…αγνά…

Τελικά ο άδειος Πειραιάς δεν είναι τόσο άσχημος. Ο άδειος Πειραιάς του σήμερα είναι ότι πιο όμορφο έχω δει.

 

 

 



Μοιράσου το με τους φίλους σου
Share on Facebook
Facebook
0Pin on Pinterest
Pinterest
0Tweet about this on Twitter
Twitter
Share on LinkedIn
Linkedin
Email this to someone
email
Share on Tumblr
Tumblr
0Share on Reddit
Reddit
0

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *