Αυτό το λοκνταουν που μας άλλαξε τη ζωή και κανείς δεν το περίμενε. Τι συναισθήματα νιώσαμε και συνεχίζουμε να νιώθουμε; Πότε άραγε θα τελειώσει;
Λοκνταουν; Τι είναι αυτό;
Και τώρα θα σου πω τη δική μου εμπειρία σχετικά με το καινούριο κομμάτι της ζωής όλων μας που λέγεται »λοκνταουν». Ναι δεν το έγραψα καν στα αγγλικά μιας και το θεωρώ περιττό, τόσες φορές που το ακούμε μέσα στη μέρα.
Να προειδοποιήσω ότι σε αυτό το κείμενο θα δεις τη δική μου άποψη και μόνο και είναι λογικό να μην συμφωνείς σε κάποια πράγματα αλλά και να συμφωνείς σε κάποια άλλα. Είμαστε όλοι άνθρωποι και έχουμε διαφορετικές απόψεις και ειδικά στο συγκεκριμένο θέμα που μας έχει μπερδέψει εδώ και έναν χρόνο. Σίγουρα κανείς μας δεν έχει μία τεκμηριωμένη άποψη πάνω σε αυτό, διότι τα δεδομένα που μας στέλνουν αλλάζουν καθημερινά και η φράση »οι επόμενες 2 εβδομάδες θα είναι κρίσιμες», έχει γίνει το αστείο της εποχής. Πόσες ακόμα διπλές κρίσιμες βδομάδες θα περάσουμε άραγε;
Για να μην στα πολυλογώ, ας αρχίσω την αφήγηση μου και το πως πέρασα και ακόμα περνάω την όλη φάση…
Πριν περίπου έναν χρόνο, μάθαμε τα νέα του νέου ιού. Ωστόσο, μιας και είχε αρχίσει από το εξωτερικό, δεν είχαμε δώσει ιδιαίτερη σημασία. Είναι αυτό που λένε: »αν δεν γίνει στο σπίτι μου, δεν με αφορά». Μέχρι που άρχισε να μπαίνει μέσα στο σπίτι μας.
Η αρχή του τι βιώσαμε ήταν πολύ περίεργη για τα δικά μου δεδομένα τουλάχιστον. Η κυβέρνηση έβγαινε και έδινε οδηγίες για να προφυλαχτούμε, τα κρούσματα άρχιζαν να αυξάνονται σε όλο τον κόσμο και τα πάντα ήταν στον »αέρα». Αρχίσαμε να φοράμε μάσκες, να μην ακουμπάμε κανέναν και να φοβόμαστε και τη σκιά μας όταν βγαίνουμε έξω.
Μέχρι που ήρθε το λοκνταουν…
Και μία όμορφη μέρα που δεν ξέραμε τι θα γίνει αύριο, αποφάσισαν να μπούμε σε αυτό το σημερινό και »αγαπημένο» lockdown. Μπορώ να πω ότι τα συναισθήματα εκείνης της περιόδου, του πρώτου λοκνταουν, ήταν πολύ μπερδεμένα.
Επιχειρήσεις έκλειναν, η μισή Ελλάδα μπήκε σε αναστολή, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια έκλεισαν, οι άνθρωποι έτρεχαν στα σουπερ-μαρκετ για να εφοδιαστούν είδη πρώτης ανάγκης για μήνες ολόκληρους, οι γιατροί δεν είχαν και ακόμα δεν έχουν βοήθεια από κανένα κράτος, αλλά εντάξει μωρέ »χειροκροτήσαμε στα μπαλκόνια». Έπρεπε να στείλουμε μήνυμα για να πάμε μέχρι τη γωνία και οι δρόμοι ήταν ερημωμένοι. Πάντως μέχρι και σήμερα το ίδιο συμβαίνει, εκτός από τους ερημωμένους δρόμους, μιας και ο κόσμος »ξύπνησε». Και αυτή τη λέξη, μπορεί να την καταλάβει όπως θέλει ο καθένας.
Θυμάμαι ότι πέρυσι, το μεγαλύτερο συναίσθημα που ένιωθα ήταν φόβος. Φόβος και αβεβαιότητα κυριαρχούσε στην ατμόσφαιρα και αυτό το λοκνταουν ήρθε και μας αποτελείωσε. Αν έβγαινες έξω ένιωθες μία μουντίλα να πλανάται και ένα έρημο τοπίο σε περικύκλωνε. Οι λιγοστοί άνθρωποι που έκαναν τα ψώνια τους ήταν βιαστικοί και αγχωμένοι. Πιστεύω ότι πήραμε πολλά αρνητικά αλλά και πολλά θετικά μηνύματα από αυτό που συνέβη.
Ωστόσο….
Είναι πολύ άσχημο να μην μπορείς να πας μία βόλτα για να ξεσκάσεις. Είναι πολύ άσχημο να μην βλέπεις τους αγαπημένους σου ανθρώπους και απλά να σαπίζεις όλη μέρα μέσα στο σπίτι. Επίσης, είναι άσχημο να μην ξέρεις τι συμβαίνει γύρω σου και να βλέπεις τους άλλους σαν »ένα ακόμα κρούσμα». Να ακούς από τη τηλεόραση ότι μπορεί να πάθεις το οτιδήποτε και η τρομολαγνία να κρατεί καλά.
Το σήμερα..
Όλα αυτά γίνονται ακόμα και σήμερα, έναν χρόνο μετά. Και όλοι έχουμε κουραστεί, έχουμε μπουχτήσει. Όχι από το να προσπαθούμε για εμάς και για τους άλλους, αλλά από τα ψέματα που μας σερβίρουν. Από το ότι κάθε μέρα βγαίνουν και νέα μέτρα, και νέα λοκνταουν, και νέες κακές ειδήσεις και η αστυνόμευση αντί να μας προστατεύει, μας πονάει. Και τίποτα από όλα αυτά δεν έχει καμία σχέση με τη πανδημία…
Κι ακόμα και αν είμαστε σε λοκνταουν τόσο καιρό, τα κρούσματα ανεβαίνουν και όλο και ξυπνάμε. Και όλο και απαιτούμε εξηγήσεις και την αλήθεια. Την αλήθεια που τόσο καλά κρύβουν και που όμως εμείς προσπαθούμε να τη βρούμε, να τη δείξουμε, να ξυπνήσουμε.
Είναι μία μεγάλη συζήτηση αυτή που άνοιξα, αλλά η γνώμη μου είναι ότι τα μέτρα που έχουν παρθεί δεν έχουν αποτέλεσμα και δεν σχετίζονται με αυτό που ζούμε. Άνοιξε τα καταστήματα να δουλέψει ο κόσμος και απλά αύξησε τη καθαριότητα. Δώσε λεφτά στην δημόσια υγεία και προσέλαβε γιατρούς και όχι αστυνομία! Τόσοι άνεργοι άνθρωποι στα χαμένα…
Μίλησε με δεδομένα και όχι με κουβέντες ξεφτυλισμένες που τις λες απλά για να βγεις από πάνω και να αποποιηθείς τις ευθύνες. Ξέρεις ποιος είσαι… Όλοι μας ξέρουμε ποιοι είστε.
- Και η πανδημία δεν είναι το πιο σοβαρό γεγονός φέτος. Ένα χειροκρότημα και ένα συγχαρητήρια σε όλους όσους βγαίνουν και μιλάνε!
Και ναι όλοι μας έχουμε ευθύνη αλλά δεν νομίζω να μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο στη προκειμένη φάση. Εμείς προσπαθήσαμε και προσπαθούμε κάθε μέρα. Αλλά συγγνώμη…
Κουράστηκα…πολύ. Και δεν είμαι μόνο εγώ. Θέλω πίσω τα δικαιώματα και τη ζωή μου. Δεν θέλω άλλο..
