Το Κερατσίνι μου είναι το μέρος που γεννήθηκα, μεγάλωσα, έζησα τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής μου. Πάμε μία βόλτα στις αναμνήσεις μου.
Το Κερατσίνι μου
Η περιοχή που μεγάλωσα λοιπόν, το Κερατσίνι που όσοι και όσες μένετε εδώ, ξέρετε τι σημαίνει για εμάς. Προάστιο του Πειραιά, κοντά στην Αμφιάλη και στα Ταμπούρια, αλλά και στη Νίκαια και στον Κορυδαλλό και λίγο πιο πέρα το Πέραμα με τα καραβάκια του που σε πάνε Σαλαμίνα. Τόσες όμορφες αναμνήσεις μαζεμένες σε ένα μοναδικό μέρος.
Για μένα, το Κερατσίνι, είναι σαν μία μικρή συνοικία, ένα μεγάλο χωριό που πάντα θα νιώσεις ευπρόσδεκτος. Εκεί πήγα σχολείο και εκεί έκανα τις μεγαλύτερες και καλύτερες φιλίες που θα μπορούσα να ζητήσω.
Τόσα μέρη που έχω περάσει πολύ όμορφα και μοναδικά.
Η Σελεπίτσαρι, ή αλλιώς το Πάρκο Ανδρέα Παπανδρέου που σε περιμένει να παίξεις, να γελάσεις ή απλά να ξεχαστείς. Ειδικά τα καλοκαίρια σφύζει από ζωή μιας και ο καιρός ανοίγει, οι κούνιες είναι εκεί για τους μικρούς μας φίλους και το Cine Σελεπίτσαρι , έχει ταινίες που μπορείς να απολαύσεις με τη παρέα ή την οικογένεια σου.
Έπειτα, είναι και η Παναγή Τσαλδάρη, ή αλλιώς οδός Παύλου Φύσσα, όπως έχει ονομαστεί τα τελευταία χρόνια από το συμβάν που μας τάραξε όλους. Αυτή η κεντρική οδός είναι γεμάτη συνοικιακά μαγαζάκια που μπορείς να κάνεις τα ψώνια σου ή να απολαύσεις τον καφέ σου. Κάθε Χριστούγεννα στολίζεται με τα γιορτινά της και σε περιμένει να την εξερευνήσεις.
Η γειτονιά μου..
Λίγο πιο κάτω είναι τα Ταμπούρια που βρίσκονται ανάμεσα στον μαγευτικό Πειραιά και το Κερατσίνι. Μία περιοχή που τη λατρεύω μιας και εκεί πηγαίναμε για καφέ και παγωτό με τη παρέα μου. Άπειρες βόλτες στα κεντρικά μαγαζιά και όμορφες συζητήσεις στις πλατείες και στα παγκάκια.
Το Θεμιστόκλειο λίγο πιο δίπλα μην ξεχάσω που αν χρειάζεσαι λίγο παραπάνω άθληση στη ζωή σου, εκεί είναι το ιδανικό μέρος. Ένα μικρό στάδιο με τόσες δυνατότητες και προοπτικές.
Μην ξεχάσω τις λαϊκές της Παρασκεύης που θυμάμαι ότι πηγαίναμε κάθε εβδομάδα και βοηθούσα τη μαμά και τη γιαγιά μου να κουβαλήσουν τα πράγματα που ψωνίζαμε. Οι φωνές από τους πάγκους ήταν τόσο οικείες μιας και όλοι μας γνωριζόμασταν στη μικρή μας κοινότητα.
Και λίγο πιο πάνω και δίπλα και τριγύρω, 2-3 κούνιες και πάρκα που πηγαίναμε εκεί με τους δικούς μας και συναντούσαμε τους συμμαθητές μας από το σχολείο . Μέχρι το βράδυ η γειτονιά γέμιζε με τις φωνές και τα παιχνίδια μας.
Τέλος, οι διάφορες εκκλησίες που έχουμε σε όλη τη περιοχή και σίγουρα πολλοί και πολλές από εμάς, έχουμε κάτσει στα σκαλιά τους και έχουμε παίξει με τα ποδήλατα στις γειτονιές τους.
Και άλλα πολλά που δεν μπορώ να τα περιγράψω με λόγια. Είναι κρυμμένα στη καρδιά μου, εκεί σε ένα σημείο που δεν μπορεί να πειράξει κανείς.
Αν δεν έχεις έρθει στο Κερατσίνι, ήρθε η ώρα να μας επισκεφτείς.
